Coolio

Wat?
Coolio

Wie?
Coolio + Live Band

Waar?
P3, Purmerend

Wanneer?
21 juni 2019

Waarom?
Ik reed naar mijn werkplek in Purmerend en meende dat ik aan de kant van de weg een bord zag met de naam Coolio en P3 erop. Dat had ik vast niet goed gezien, want wat moet Coolio nou in Purmerend? Ik nam mij voor om de volgende dag iets nauwkeuriger te kijken, maar eer ik echt nauwkeurig kon kijken -ik reed steeds net iets te snel- was ik weer een paar dagen verder, maar ik had het wel goed gelezen: Coolio zou in Purmerend optreden. Hoe cool! Coolio is dan niet echt mijn ding, maar ik moest ‘m wel even zien nu hij zo dichtbij was.

Als ik de naam Coolio hoor, dan hoor ik in gedachten Gangsta’s Paradise, maar niet van hem, maar van onze dochter. Ermeline had als brugklasser dit nummer uit haar hoofd moeten leren.

Omdat Meneer Delacour niet mee kon, vroeg ik aan Ermeline of zij meewilde. Nou, dat wilde ze wel.

Hoe?

We gingen met de trein naar Purmerend en belandden op een leuk terras. Met een wijntje en later een diner genoten we van de zon en van elkaar. Terwijl Ermeline nog iets moest halen, wachtte ik aan de kant van de weg met P3 in de verte. Enthousiast kwam Ermeline terug. Ze had Coolio gezien en ze had even met hem gesproken. Ze had hem ook verteld dat ze met haar moeder was.

Toen wij P3 binnenkwamen waren de deuren naar de zaal nog gesloten. Op een zeker moment zei ik tegen Ermeline: “Eigenlijk had ik gehoopt dat Ron hier zou zijn”, waarop zij wijzend naar de persoon achter mij antwoordde: “Mam, wie staat daar dan?” Ron Koffeman, in mijn ogen één van de beste (pop)fotografen uit de Zaanstreek en ver daarbuiten, was er dus ook. Een garantie op mooie foto’s van een, naar wij hoopten, mooie avond.

Tot onze grote verbijstering hoorden we dat er maar zo’n 175 kaarten waren verkocht. Coolio zou dus niet in de grote, maar in de kleine zaal optreden.

Het duurde lang eer Coolio daadwerkelijk begon, althans naar mijn gevoel. Vanaf het moment dat hij het podium betrad, stond ik niet meer stil. Al snel had Coolio Ermeline in de gaten en op één of andere manier had hij ook door dat ik haar moeder was. Tijdens het optreden zocht hij ook steeds oogcontact met mij, maar vooral met Ermeline.

Ik had het idee dat hij zo af en toe zijn tekst kwijt was, maar al dansend deerde mij dat niet. Coolio en zijn bandleden kwamen energiek en enthousiast over en dat had ook, voor zover ik dat kon zien, weerslag op het publiek.

Tegen het einde van het concert werden een aantal dames min of meer het podium opgewerkt door mister Coolio himself. Twee van die dames waren wij. Na het dansen op het podium werden wij achter het podium gemanoeuvreerd. We belandden uiteindelijk in de kleedkamer en daar waren wij echt niet blij mee. Het was ook helemaal niet leuk backstage. Het was eng en voelde onveilig. Gelukkig konden wij ons vrij snel uit de voeten maken.

Weer in de hal appten we Meneer Delacour, namen nog een biertje en spraken nog even met Ron en een collega-fotograaf van hem. Eenmaal buiten waren Ermeline en ik zo blij toen wij Meneer Delacour de parkeerplaats op zagen rijden.

Ermeline en ik hadden toch enige dagen nodig om onze ervaring te verwerken, maar nu kunnen we zeggen dat we samen een knotsknettergekke herinnering hebben gemaakt.

Een zeer gedenkwaardig moeder-dochteravontuur.

Of ik nog foto’s plaats, geen idee. Die van Ron Koffeman zijn in ieder geval weer helemaal te gek. De volgende dag stond er een review in het Noordhollands Dagblad met 8 foto’s van Ron Koffeman: Nostalgie in Purmerends poppodium P3: Coolio is cool, ook voor 200 mensen.  P3 maakte ook een leuke vlog, maar ik heb nog geen idee hoe ik dat hier moet delen.